CIEŃ - Rozdział 5

Krótka notka od autora

Rozdział wrzucony szybko... bardzo szybko. Z dedykacją dla Ari i wszystkich,
którzy czytają tą historię i motywują mnie do dalszej pracy.
Zdradzę, że obecnie jestem w trakcie pisania rozdziału 10.

Miłego czytania, czekam na Wasze opinie.
Spider

ROZDZIAŁ 5

Nastał ranek. Blade słońce unosiło się nad lasem i nad miasteczkiem Mouvind położonym pośród jego drzew. Wszystko ociekało tym samym blaskiem, powietrze było rześkie i przyjemne, a niebo czyste, nieskażone nawet jedną chmurką – zapowiadał się piękny dzień.

Marie otwierała już swój warsztat. Rozstała się z Inezią niedaleko miasteczka, miała nadzieję, że przyjaciółka spokojnie dotrze do domu. W końcu nic jej teraz nie zagrażało, przynajmniej dopóki było widno. Znaczy… chyba nic…

Z każdą chwilą miasteczko zaludniało się coraz bardziej. Marie w oddali wypatrzyła nawet Jacka, który wysiadał z samochodu. Wymieniła z nim uśmiechy i weszła do swojego lokalu. Wszystko było w porządku – warsztat był w takim stanie, w jakim go zostawiła. No może poza jednym szczegółem. Kartką leżącą na wysprzątanym blacie.

Marie chwyciła liścik w dłonie. Śnieżnobiała kartka idealnie złożona w pierwszej chwili zdawała się być jakimś przypomnieniem dla niej, często zostawiała sobie takie karteczki. Ale z reguły były to małe, samoprzylepne, żółte lub zielone wskazówki, które dyndały na ścianach, a nie pozostawione luzem w dodatku na blacie, gdzie zawsze walało się pełno rozmaitych różności.

„Powiedz swojej koleżance, żeby nie interesowała się tą historią.
Może się jej coś stać…”

Napisane czarnym tuszem. Wyraźnie, nie sposób było tego nie odczytać. Marie wertowała tekst kilka razy, jak gdyby nie rozumiała, co jest tam napisane. Wytrzeszczyła oczy i przygryzła wargi, ale łudziła się, że może coś jej się przywidziało. Niestety – odczytała wszystko poprawnie.

***

– Inezia. Jak było u Marie? – Emilia przywitała podopieczną serdecznym uśmiechem, gdy zastała ją z torbą przed drzwiami.

– Świetnie. – Uśmiechnęła się z musu, wchodząc do domu. – A jak u Was?

– Bez niespodzianek. – Emilia wzięła od niej torbę i zmieniła temat. – Przepiorę Ci te rzeczy.

– Nie ma potrzeby, piżama była świeża, a to tylko jedna noc. – W Inezii obudziła się nuta podejrzliwości, którą starała się maskować.

– Nie ważne, przecież to nic takiego. – Machnęła ręką opiekunka i zniknęła z jej torbą w pralni.

Inezia podążyła na górę, do swojego pokoju. Stając w progu od razu rzucił się jej w oczy szczegół, który wprawił ją w niemałą irytację – jej wazonik był pusty. Gdy z jej gardła już miał wydać się krzyk, za którego sprawą Emilia miała zjawić się na górze, kobieta się powstrzymała i dalej panowała cisza.

– Nie będę jej wołać. Nic nie powiem. Stracę szansę na uzyskanie jakichkolwiek
informacji. – Pomyślała i słowo się rzekło.

Pokręciła się chwilę po swoim pokoju. Liczyła na to, że tajemniczy mężczyzna zostawił jej cokolwiek w nocy, jednak się pomyliła. Oprócz braku róży wszystko było w takim stanie, w jakim je zostawiła.

Wyjrzała przez okno. Spojrzała na słońce, które górowało w zenicie. Przewertowała oczami drzewa, zanim jednak zdołała cokolwiek pomyśleć, ponownie usłyszała głos opiekunki.

– Czemu tak wyglądasz?

– Zastanawiam się, skąd ten mężczyzna wziął się w tym lesie? – Młoda kobieta odwróciła wzrok spowrotem na zadrzewiony teren i oparła ręce o parapet.

– Dlaczego zaprzątasz tym swoją główkę? – Emilia stanęła za nią. – Nie myśl już o nim.

– Staram się, naprawdę. – Kłamała, jak z nut. – Ale nurtują mnie pytania, na które nie znam odpowiedzi. Gdybym je znała, zapewne byłoby mi łatwiej.

– Jakie konkretnie pytania? – Zapytała opiekunka po chwili milczenia.

– Kim on jest? Skąd wziął się w lesie? Dlaczego zabija?

Emilia nic już nie powiedziała. Postała chwilę, wpatrując się w plecy swojej podopiecznej i w martwej ciszy opuściła jej pokój. Inezia od razu zobaczyła, że nie zamierza jej nic powiedzieć. W pewnym sensie nie było to dla niej specjalnym zaskoczeniem spodziewała się, że łatwo nie pójdzie.

***

Zapadł wieczór. Gwiazdy porozrzucane były na niebie, jak błyszczące diamenty na granatowym suknie. Iskrzyły się, oświetlając chociaż odrobinę mrok, jaki zapanował, a chłodne podmuchy nocnego wiatru, będące rutyną w tamtych stronach, wpadały przez celowo otwarte na oścież okno do sypialni Inezii.

Kobieta nie spała, była w stanie oczekiwania. Zimna temperatura ją orzeźwiała i nie pozwalała zapaść w sen. Jej zmęczone z lekka oczy błądziły po leśnym krajobrazie z nadzieją na wypatrzenie tego, czego szukały. Wszystko jednak na próżno.

– Czekasz na kogoś? – Usłyszała nagle głęboki baryton zza swoich pleców.

Obróciła się gwałtownie i spojrzała na mężczyznę w czerni. Stał opatulony przez swoją ciemność, a jego spojrzenie przeszyło ją na wskroś jak przy poprzednim spotkaniu, jednakże nie było to już takie nieprzyjemne.

– Jednak przyszedłeś. – Powiedziała cicho, patrząc jak mężczyzna wyszedł z zacienionego kąta i zbliżył się do niej.

– Następnym razem to Ty przyjdziesz do mnie. – Zapowiedział, stając przed nią.

– Jak? – Inezia spojrzała mu ostrożnie w ciemne, jak noc oczy.

– Przyjdziesz do mnie do lasu. – Stwierdził, a jego ręce w rękawiczkach spoczęły na jej
talii. – Wtedy to ja będę czekał na Ciebie.

Ciało Inezii po raz kolejny wypełniło się przyjemną temperaturą. Za moment poczuła, jak mężczyzna przyciągnął ją do siebie i sprawił, że położyła głowę i ręce na jego klatce piersiowej.

Kobieta czuła strach. Serce drżało z lęku, ale nie umiała stawić mu oporu. Kiedy była przy nim tak blisko, jak teraz ten lęk mijał. Bardzo powoli, ale zanikał. Inezia poczuła, jak mężczyzna objął ją zachłanniej, okrywając ją płaszczem. Nie pozwolił jej na jakikolwiek ruch tylko na podniesienie głowy, gdy zażądał tego przez uniesienie jej podbródka.

– Nie bój się. – Przesunął swoim kciukiem po jej aksamitnych ustach, skupiając się na ich delikatności.

– Mogę o coś spytać? – Zapytała spoglądając w jego ciemne oczy, a gdy mężczyzna kiwnął oszczędnie głową, kontynuowała. – Powiedz mi…

Zamilkła nagle. Przed oczami wymalowała jej się wizja jego gniewu w związku z zamierzonym pytaniem, miało ono bowiem dotyczyć jego przeszłości. Zobaczyła nóż… zobaczyła krew… przez moment miała nawet wrażenie, że usłyszała czyjś krzyk. Swój krzyk. Wzdrygnęła się, wyrywając samą siebie z transu dziwnej wizji. Popatrzyła na niego ponownie, a w jego oczach błysnęło, jakby zniecierpliwienie. Widocznie cisza musiała trwać dla niego zbyt długo.

– Jak masz na imię? – Wymyśliła na poczekaniu stwierdzając po chwili, że to bardzo trafne pytanie. Zdała sobie sprawę, że na nie również chce poznać odpowiedź.

– Mam wiele imion. – Powiedział, ciągnąc jej ręką po policzku, jak po płatku krwistej róży, którą jej ofiarował. Dostrzegł jej zniknięcie, jednak o nim nie wspominał. Doskonale znał jego powód, nawet lepiej niż sama Inezia.

– Pytam o to jedno. Prawdziwe.

Mężczyzna zamilkł. Skierował swój wzrok za okno i ocenił, że jego życiowy towarzysz – księżyc, za moment ustąpi miejsca słońcu. Inezia poszła za jego wzrokiem i również zdała sobie z tego sprawę. Czyżby straciła poczucie czasu w jego obecności? Miała wrażenie, że przytulał ją tylko kilka minut, podczas gdy rzeczywista czasoprzestrzeń wskazywała, że w jego ramionach spędziła kilka godzin.

Puścił ją z uścisku. Nagle, w jednej chwili. Inezia poczuła, jak znów ogarnął ją chłód jego oczu, a on tylko obrócił się i odszedł w stronę swojego mroku. Zatrzymał się jednak jeszcze na chwilę.

– Arcadio. – Mruknął i ciemność oplotła go, rozmywając jego ciało wśród swoich odmętów. 

SPIDER