CIEŃ - Rozdział 9

Krótka notka od autora

Mam nadzieję, że długość i zawartość tego rozdziału wynagrodzi Wam tą felerną długość poprzedniego posta.

Miłego czytania, czekam na Wasze opinie.

Spider

ROZDZIAŁ 9

Nocny mrok otulał Inezię, jak chłodny wiatr, który ucichł w momencie, gdy kobieta zagłębiła się w leśny teren. Nie wiał tak mocno, jak poprzednio – teraz tylko delikatnie muskał jej skórę czasem przyprawiając ją o wrażenie, że to on ją dotyka.

Przez cały czas towarzyszyło jej poczucie jego obecności. Może dlatego, że faktycznie był obok lub po prostu to ona sama wyzwalała w sobie takie odczucie. W końcu od momentu wejścia do lasu myślała tylko o jednym – o nim.

Szła niemalże na oślep. Nie widziała nic, księżyc nadal był zakryty warstwą chmur, więc w lesie panowały egipskie ciemności. Kobieta szybko zaczęła żałować, że nie wzięła latarki, którą oferowała jej przyjaciółka, lecz teraz nie mogła się już cofnąć. Pozostawało jej tylko iść powoli, ostrożnie przed siebie i obijać się o drzewa z nadzieją, że to za moment się skończy.

W jej sercu wciąż kumulował się lęk. Czasem, gdy brała głęboki oddech czuła i słyszała, jak się trząsł, nie panowała nad tym. Raz po raz ciarki wprawiały jej ciało w niebezpieczne drżenie, które zaprowadzało chłód w jej wnętrzu – chłód, który był z jednej strony skutkiem, a z drugiej przyczyną strachu.

Nagle poczuła, jak jej delikatna skóra uderzyła gwałtownie o korę jednego z drzew. Nie była w stanie nic zobaczyć, gdyż zacisnęła instynktownie oczy. Poczuła zimne ostrze na swojej szyi i zamarła. Pobladła w jednej chwili i poczuła, jak z przerażenia ugięły jej się nogi.

– Inezia. – Usłyszała znajomy głos i przestała odczuwać dotyk metalu na swoim ciele. Arcadio otrząsnął się, chowając gdzieś nóż i położył ręce na jej szyi, jak przy pierwszym spotkaniu.

– Nie strasz mnie tak. – Wydukała, uspokajając drżenie, w jakie wpadła. Nieocenioną pomocą okazało się ciepło, jakie od niego dostała.

– Wybacz. – Wyszeptał prosto do jej ucha dociskając ją swoim ciałem do drzewa.

– Mogę Cię o coś zapytać? – Postanowiła przejść od razu do sedna.

– Pytaj.

– Co tu się właściwie dzieje?

– Dlaczego przychodzisz z tym do mnie? – Odpowiedział jej pytaniem po chwili milczenia. Zdawać by się mogło, że zastanawiał się, czy w ogóle ciągnąć ten temat.

– Boję się tego wszystkiego. – Przyznała z trudem. – Nic nie rozumiem.

– Bardzo dobrze, że nie rozumiesz. – Powiedział poważnym tonem, a jego oddech obił się o jej twarz.

– Ale…

– Nie ma ale. Jeśli się czegokolwiek dowiesz, gwarantuję, że zaczniesz się bać jeszcze bardziej. One nic Ci nie powiedzą, masz nawet nie próbować ich pytać, rozumiesz?! – Huknął na nią z niewiadomego powodu.

– Rozumiem. – Odpowiedziała od razu, zaciskając mu panicznie ręce na koszuli, mrużąc przy tym oczy.

– Nie będziesz z Nimi o tym rozmawiała? – Zapytał wymownie po chwili ciszy.

– Nie będę. – Powiedziała w strachu wiedząc, że tej odpowiedzi oczekuje.

– Dobrze. – Pogłaskał ją po głowie jak ojciec posłuszną córkę i uspokoił głos. – Nie rozmawiajmy już o tym.

– Zanim zamkniemy ten temat, powiedz mi tylko… czy Ty, Emilia i Kate… co Was łączyło?

– Powiedzmy, że… przyjaźń.

Zapadła głucha cisza. Inezia pozwoliła mu wziąć się w ramiona. Nic już nie mówiła, choć jej głowa była pełna myśli. Widziała, że żadne z trójki nic jej nie powie. Nawet nie miała co próbować, a wręcz wywnioskowała z tego, że to może być niebezpieczne. Musiała znaleźć kogoś neutralnego, była pewna, że ktoś jeszcze wie, o co tam między nimi chodziło. Miała w głowie tylko jedną osobę – Jacka.

– Jedno, co mogę Ci powiedzieć… moja noc jest niebezpieczna, ale to nie oznacza, że za dnia już nic Ci nie grozi.

***

Gdy świtał już ranek, Inezia stała naprzeciw swojego domu. Bała się do niego wchodzić, jej żołądek zaciskał się z nerwów, jak gdyby był owinięty grubym sznurem, jak dla samobójcy. Kiedy stawiała kolejne kroki stawały się one coraz bardziej niepewne. Gdy znalazła się już na werandzie domu obejrzała się na las, z którego przybyła i ostrożnie nacisnęła klamkę.

Otworzyła drzwi powoli i niepewnie. Wysunęła się zza nich i przewertowała parter domu uważnym okiem. Ktoś krzątał się w kuchni. Kobieta zamarła i już miała się wycofać, gdy wyszedł do niej Jack.

– Inezia. Czemu się tak czaisz? – Uśmiechnął się, wycierając ręce starym, wyblakłym ręcznikiem.

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że Cię widzę. – Kamień spadł jej z serca. – Emilia jest w domu?

– Nie, zniknęła z samego rana. Co tu się działo w nocy? – Spytał podejrzliwie. – Słyszałem jakieś krzyki.

– Właśnie o tym chciałam z Tobą porozmawiać.

– Usiądź. – Wskazał jej ręką stół w salonie, a sam podszedł do okna, wyglądał przez chwilę, potem poszedł do następnego i zrobił to samo. Inezia obserwowała go uważnie to nie było typowe zachowanie dla niego.

– Powiedz mi… Emilia zna tego mężczyznę z lasu, prawda?

– Arcadio? Tak. – Inezia od razu nabrała podejrzeń, gdy zobaczyła, że Jack zna jego prawdziwe imię.

– Opowiedz mi wszystko, co wiesz. – Kobieta obserwowała, jak jej opiekun nabrał niepewności w oczach, gdy usłyszał taką prośbę, dlatego zdecydowała się od razu podać argument, który by do niego przemówił. – Chcę być bezpieczna, dlatego muszę wiedzieć, co się tu dzieje.

– Było Nas sześcioro. Ja, Emilia, Kate, Arcadio… Alex Concer i Konrad Patricker. – Gdy Jack mówił nazwisko Alexa, w jego oczach wymalował się dziwny smutek. – Ja i Emilia byliśmy najstarsi, mieliśmy po dziewiętnaście lat. Kate jest cztery lata młodsza od Nas, tak samo Konrad i Alex. Arcadio był najmłodszy, miał dziesięć lat. Mieszkał u Alexa, bo nie miał rodziny, dlatego wszędzie go ze sobą zabierał.

– Przyjaźniliście się? – Inezia pamiętała to, o czym powiedział jej Arcadio.

– Tak. Wszyscy, ale Nasze stosunki zaczęły się zmieniać. Ja i Emilia zostaliśmy parą, Kate zakochała się w Alexie, który nie odwzajemniał jej uczucia. Bardziej liczył się dla niego Arcadio, traktował go, jak młodszego brata. Kiedyś, pewnej nocy Konrad znalazł Alexa martwego w jego domu. Był pusty, był tam tylko Arcadio.

– To on zabił. – Inezia zareagowała tak, jak każdy z miasteczka. Kto inny mógł być winny?

– Prawdę mówiąc nie wiadomo, ale policja uznała Arcadio za winnego. Nocą uciekł do lasu, poszli za nim policjanci, ale żaden nie wrócił. Pozabijał wszystkich. Od tamtej pory do lasu nocą się nie wchodzi.

– Przecież… on był tylko dzieckiem. Dziesięciolatek i zabić własnego, nawet przyszywanego brata? – Inezia ukryła twarz w dłoniach.

To, co usłyszała spadło na nią, jak grom z nieba. Zrozumiała, że Marie miała rację. Arcadio nie od zawsze był psychopatą, po prostu ta sytuacja wywarła tak silny wpływ na jego psychikę i zrobiła z niego mordercę.

– Porozmawiam z Nim. – Powiedziała po długiej chwili milczenia. Czuła wewnętrzną potrzebę, aby Arcadio wyjaśnił jej to wszystko.

– Uważaj. Nie wiesz, jak zareaguje. – Ostrzegł ją Jack, ale Inezia była uparta. – On zabija, bo nie da się złapać. Ta sprawa, jest jego cieniem.

– Zapytam czy zabił Alexa, skoro nikt nie miał dowodów…

– Chcesz udowodnić, że jest niewinny? – Przerwał jej opiekun.

– Jeśli będę miała pewność, że to nie on.

– Widzę, że bardzo Ci na nim zależy. – Jack spojrzał kobiecie głęboko w oczy, a na jego twarzy wymalował się spokojny, ciepły uśmiech.

Inezia zamilkła. Nie chciała poruszać tego tematu i sama nigdy się nad nim nie zastanawiała. Popatrzyła na Jacka zaskoczonymi oczami, odetchnęła głęboko wlepiając wzrok w stół.

– Nie rozmawiajmy o tym. – Poprosiła.

– Powiedz mi tylko… jemu na Tobie zależy, prawda?

– Nie wiem.

– Ale ja wiem. – Jack wziął ją za rękę. – Daj mu chociaż trochę szczęścia. Pamiętaj, że on…

Jackowi przerwał dzwonek jego komórki. Mężczyzna poderwał się i zgarnął telefon z kominka. Odebrał, wysłuchał swojego rozmówcy i spojrzał na Inezię, a jego twarz pobladła. Białość, jaka tam zapanowała, zmyła wszelkie pozytywne emocje nawet z oczu.

– Marie nie żyje.

SPIDER