CIEŃ - Rozdział 10

Krótka notka od autora

Rozdział napisałam wcześniej, ale korektę robiłam na szybko z braku czasu, więc mogą się pojawić jakieś błędy, za które bardzo przepraszam.

Miłego czytania, czekam na Wasze opinie.

Spider

ROZDZIAŁ 10

Przez dom młodej krawcowej przewijały się tłumy miejscowej policji, a także bliższych i dalszych sąsiadów zabitej kobiety. Ciało było już zabezpieczone tak samo, jak inne przedmioty domowe. Dało się wyczuć charakterystyczny chociaż wciąż delikatny odór. Na kuchennej posadzce zaschnięta krew zdawała się być niemal oceanem, który pochłaniał ciało Marie zmasakrowane nożem tak, jakby ktoś wyżywał się na niej, a bardziej na jej trupie.

Inezia tuliła się do Jacka, który był teraz jedyną, przyjazną jej osobą. Łzy płynęły jej, jak gromy nie była w stanie patrzeć na to wszystko. Nie mogła zrozumieć, kto mógł zrobić coś takiego? I co ważniejsze – w jakim celu? Kiedy słuchała jeszcze policyjnych teorii odnośnie leśnego mordercy i fałszywych domysłów cywilów, czuła się jeszcze gorzej. Ona, jedna wiedziała, że Arcadio był niewinny – on był cały czas z nią.

– Panie komendancie, panny Kate Jensen nie ma w domu. – Zameldował szeregowy policjant.

– Cholera. Wszystkich sąsiadów trzeba przesłuchać. Trzeba ją znaleźć i na komendę z nią, jak tylko wróci. – Wydał rozkaz.

– Emilii nie ma od rana… Kate też nie… myślisz, że… – Inezia popatrzyła na Jacka, lecz ten położył palec na swoich ustach, pokazując jej aby zamilkła.

– Ściany mają uszy. – Powiedział, rozglądając się uważnie po pokoju i popatrzył na podopieczną. – Chodźmy do domu.

– Jeszcze moment. Chcę… się pożegnać. – Powiedziała, a po jej policzku spłynęła kolejna, gorzka łza.

– Poczekam w samochodzie.

Inezia popatrzyła, jak Jack wychodzi i stanęła nad sztywnym i zapewne lodowatym już ciałem Marie. Miało wyraźne rany zadane nożem, leżało w kałuży swojej, własnej krwi. Młoda kobieta wodziła wzrokiem po przyjaciółce, a w głowie miała wspomnienia z ubiegłej nocy, kiedy siedziała z nią jeszcze na kanapie i trzymała za rękę, mówiąc, że jest z nią.

– Przepraszam, że wyszłam. – Powiedziała cicho i gdy miała się rozkleić, dostrzegła mały fragment, który zastopował jej czas.

Pod ręką krawcowej leżała jakaś kartka. Pogięta i zakrwawiona. Inezia rozejrzała się, nikt na nią nie patrzył, wszyscy byli zbyt zajęci snuciem swoich, prywatnych teorii, co do tego morderstwa. Kobieta sięgnęła po papierek i dyskretnie spojrzała na lekko rozmyty, rozmazany tekst, pisany czarnym tuszem.

– Nie tylko w ciemności czai się zło. Światło też może być wrogiem. – Odczytała w myślach i wzięła głęboki wdech. – Moja noc jest niebezpieczna, ale to nie oznacza, że za dnia już nic Ci nie grozi. – Obiły jej się w głowie słowa Arcadio.

Kobieta wybiegła z domu zabitej i prędko wsiadła do samochodu Jacka. Popatrzyła na niego z przerażeniem i pokazała mu karteczkę.

– To już drugi liścik, który dostała. Po nim zginęła. O tym świetle… to samo powiedział mi Arcadio, kiedy pytałam o Emilię i Kate. Powiedział, że noc jest niebezpieczna, ale to nie oznacza, że za dnia już nic mi nie grozi.

– Już. – Mruknął Jack wyłapując jedno słowo.

– Ja będę następna. – Inezia zaczęła nerwowo oddychać.

– Nie wyciągaj pochopnych wniosków, jesteś teraz zdenerwowana. Pojedziemy do domu, napijesz się herbaty, odpoczniesz…

– Ja chcę do niego iść. – Przerwała mu, wpatrując się przerażonymi oczami w jeden punkt.

– A co, jeśli to on zabił Marie? Tak, jak Alexa… w domu.

– To nie on! – Podniosła głos i zamilkła na chwilę. – Ja to wiem. – Dodała ciszej.

Jack popatrzył na nią przez krótką chwilę topiąc zadumane spojrzenie swoich piwnych oczu w jej osobie. Później przekręcił kluczyk w stacyjce i wykręcił samochodem. Co jakiś czas zerkał na roztrzęsioną Inezię, która myślała tylko o jednym – chciała być w ramionach Arcadio. Był mordercą, ale dla niej miał litość. Był chłodny, ale jej dawał ciepło. Był niebezpieczny, ale była pewna, że ją ochroni. Szkoda tylko, że zbyt duża pewność często bywa zgubna.

***

Terenowy samochód zajechał pod dom. Inezia poczuła, jak serce podeszło jej do gardła – nigdy nie miała takiego poczucia, w końcu chodziło o dom, w którym sama mieszkała. Słońce jeszcze nie chyliło się ku zachodowi i możliwe, że dlatego jej niepokój rósł. Nerwowo obracała oczami, starając się uspokoić oddech – miała świadomość, że Arcadio czeka na nią tylko w nocy.

Jack patrzył na podopieczną, gdy wysiadała z samochodu. Widział malujący się w jej oczach lęk, a powietrze było ciężkie od jej lęku, który udzielał się mężczyźnie. Sam wysiadł, zastanawiając się czy nie lepiej byłoby, gdyby Inezia zamieszkała gdzieś indziej, z daleka od Mouvind.

Oboje stanęli przed domem. Popatrzyli na niego i wymienili spojrzenia. Inezii w jednej chwili bezpieczne, ciepłe miejsce zamieszkania stało się niemal obce i wcale nie miała ochoty tam wchodzić. O to, jak działał strach.

Jack poszedł przodem, czuł się zobowiązany do tego. Inezia szła jego śladami, wpatrując mu się w plecy, odmawiając modlitwy pod nosem, aby był pusty. Nie miała ochoty widzieć Emilii, nie po tym wszystkim. Kiedy mężczyzna otworzył drzwi, wypowiedział imię żony i odpowiedziała mu cisza, popatrzył na młodą kobietę, której kamień spadł z serca.

– Może idź się połóż? – Zaproponował, muskając swoją ciepłą dłonią jej niemal białą skórę w okolicach przedramienia.

Kobieta nie odpowiedziała. Popatrzyła tylko na niego, zerknęła na schody i podążyła wolnym, lecz ostrożnym krokiem na górę. Skierowała się w stronę swojej sypialni i przyczaiła się przy lekko uchylonych drzwiach. Będąc gotową do odskoku pchnęła je. Zastała jednak pustkę.

– Dziękuję, Boże. – Zwróciła wzrok w górę. Nigdy nie sądziła, że będzie się tak cieszyła z samotności.

Weszła pod kołdrę i oparła się plecami o chłodną ścianę. Nie było to najprzyjemniejsze uczucie, ale z takiej perspektywy dobrze widziała drzwi, wobec tego była skłonna to przecierpieć. Nie była w stanie zapaść w normalny sen, przymykała tylko oczy i przysypiała na kilka minut, za moment się budząc.

Zło nigdy nie śpi, więc i ona nie chciała spać.

SPIDER